KOC – Klub Osobników Czytających, w którym bardzo różni kulturalni czytelnicy dzielą się z „Rymsem” wspomnieniami ze swoich niepokojących, obrazoburczych, poruszających, wzruszających lektur dzieciństwa i wczesnej młodości. W części pierwszej: Olga Wróbel.
Urodziłam się w roku 1982, moje dzieciństwo przypadło więc na czasy, kiedy w księgarniach nie było tylu wspaniałych książek co teraz (ale nie było też tyle koszmarnej mierzwy wytwarzanej masowo na kolanie i posypanej brokatem, więc w sumie może nie było tak źle). Rodzice kupowali mi wszystko, co dało się zdobyć, w tym komiksy. Nie bardzo przejmowali się przy tym ich treścią i nie cenzurowali w żaden sposób tego, co akurat miałam ochotę wchłaniać.
W ten sposób zostałam małoletnią fanką serii „Thorgal” (scenariusz Jean van Hamme, rysunki Grzegorz Rosiński). Chciałam tu napisać, że niektóre przygody Thorgala, wychowanego przez wikingów potomka Atlantydów, były mniej krwawe, inne bardziej – ale kiedy myślę o nich teraz, nie przypominam sobie zeszytów, które nie zawierałyby: rąbania przeciwników mieczem, spychania ich ze skał, prażenia na śmierć na pustyni, gwałcenia i przeszywania strzałami z łuku oraz potykania się o wystające z piasku trupie ręce. Perełką był zdecydowanie odcinek „Wilczyca”, wyposażony dodatkowo w: wieszanie, chłostę, upośledzonego garbusa bez ręki (ale za to z metalowymi szponami) i poród w leśnych ostępach.
Stosunkowo dobrze prezentował się na tym tle „Alinoe”, który zawierał tylko jednego upiora o białych oczach, prześladującego kobietę i chłopca na odludnej wyspie. Po jego przeczytaniu nie mogłam zasnąć tylko przez tydzień.
Bardzo lubiłam też „Muminki”, ale emocji związanych ze zdobywaniem kolejnych odcinków „Thorgala” nie śmiem zestawić z nieśmiałymi wzruszeniami towarzyszącymi lekturze Tove Jansson.
Olga Wróbel – z wykształcenia kulturoznawczyni, z zawodu muzealniczka, z zamiłowania rysuje komiksy i czyta książki. Prowadzi bloga Kurzojady.
