„Czarne życie”
Amanda Eriksson
przeł. Hanna Dymel-Trzebiatowska
EneDueRabe, 2012
wiek: 3+
Seria książek Amandy Eriksson: „Inne życie”, „Różowe życie” i „Czarne życie” umiejętnie, zwyczajnie, pokazując życiowe sytuacje tłumaczy dziecku rozmaite problemy związane z rodziną, rozdźwiękiem marzeń i rzeczywistości, naszymi pragnieniami, emocjami, śmiercią i wiarą. Tematyka ostatniej, „czarnej” książki skupia się wokół spraw ostatecznych. Pogrzeb kogoś z rodziny staje się pretekstem do obserwacji scenerii całej ceremonii (ciekawe migawki z dziecięcych wrażeń z pogrzebu) rozmów o życiu i śmierci z niezawodnym dziadkiem, inscenizowania pogrzebu myszy (ja też takowy kiedyś urządzałam martwemu wróblowi). Na końcu książki, podczas chrztu małego dziecka, bohaterka ma możliwość skonfrontowania obserwacji z pogrzebu i ceremonii chrzcin.
Dziewczynce bardzo spodobały się wyjaśnienia dziadka dotyczące życia pozagrobowego, zwłaszcza wizja, iż człowiek może się na nowo odrodzić w zwierzęciu. Kapitalne są jej rozważania i plany przyszłego życia w ciele konia. „Czy będę mogła wtedy przebierać się za pirata? A zakładać moje różowe ubranko? Czy też będę po prostu goła?”. Istotne? Pewnie, że tak, ważki temat śmierci został po dziecięcemu okiełznany.
Ewa Skibińska
****
Informacja wydawcy:
Czarne życie to trzecia część ilustrowanej serii książek Amandy Eriksson opowiadających o 5-letniej dziewczynce, która zastanawia się nad poważnymi sprawami.
Pewnego dnia dziadek znalazł w piwnicy nieżywą mysz. Z pudełka na zapałki zrobiliśmy trumnę, a ja pomalowałam elegancki kamień nagrobny. Zaprosiłam wszystkich na pogrzeb – Emmę, Mateusza, mamę, tatę, babcię i dziadka.
Było wspaniale, ale mi i tak zrobiło się smutno. Jak strasznie jest umierać, pomyślałam. – Wiesz – powiedział dziadek. – Niektórzy wierzą, że po śmierci idziemy do nieba albo rodzimy się na nowo. Jako inni ludzie. Lub jako zwierzęta. – No to ja chcę być dzikim koniem w Mongolii – odpowiedziałam.
